Een frisse herstart!
Na een lange tijd van afwezigheid pakken we de draad weer op. De drukte die de tijdelijke baan in zich had heeft zich vertaald in een nog steeds drukke, maar nu wel vaste baan en dat geeft, ook op het familiefront, weer wat rust. En rust en het kunnen relativeren is noodzaak als je je met meerdere fronten bezig houdt.
Ik zal niet meteen vandaag uitweiden over de gehouden commissievergadering Werk van vanavond want a) valt er weinig over uit te weiden en b) komt commissie Werk wat mij betreft bovenaan het lijstje om opgeheven te worden.
Jaap Pilon heeft weleens gezegd: spreektijd in de raad is omgekeerd evenredig aan het aantal zetels. Nou dit geldt dus ook voor raads- en commissieleden die maar één commissie hoeven te doen. Ze hebben blijkbaar alle tijd om alle details, punten en komma's op hun merites te beoordelen of ze horen zichzelf graag spreken. En mag ik gelijk concluderen dat het een combinatie van beiden is?
Zo begin ik mij langzamerhand ook te ergeren aan het feit dat er collega's zijn die de ene vergadering A roepen en dan bij de volgende gelegenheid B zeggen. Dit had ik gisteravond tijdens de commissie Middelen aan de hand. Tijdens een eerder gehouden raadsvergadering volmondig instemmen met een ordevoorstel en bij de behandeling van gisteravond het geheel glashard ontkennen. Sorry, noem mij maar een gewone boerenlul, maar aan dat soort zaken heb ik pesthekel. Maar dat schijnt nou eenmaal onder de noemer politiek te vallen, zo was het commentaar van onze fractievoorzitter.
Terug naar nog iets eerder in de tijd: het stadsdebat. Ondanks de ernst van de zaak, namelijk de forse en pijnlijke bezuinigingen, een prima avond. De raad luisterde dit keer en luisterde naar de gezichten achter de getroffenen van de voorgestelde bezuinigingen. Waardevol. Vooral na afloop van het inspreekgedeelte heb ik vele gesprekken kunnen voeren. Argumenten aangehoord waarom wel of waarom niet. Ik kan u verzekeren dat ik erg onder de indruk was van wat ik gehoord heb. Natuurlijk preekte iedereen voor eigen parochie en daar is op zo'n avond ook voor bedoeld. Maar de passie waarmee onder andere vrijwillgers voor een zaak pleiten, was wat mij betreft overduidelijk en hartontroerend.
Niet voor niets krijgen vrijwilligers in ons verkiezingsprogram een duidelijke blijk van waardering. Zonder vrijwilligers valt het hele verenigingsleven als een kaartenhuis in elkaar. En juist dat verenigingsleven, in wat voor vorm dan ook, is de ruggegraat van onze sociale samenleving. Een samenleving waar ik trots op kan zijn en waar ik graag voor knok! Ook bij de komende begrotingsbehandeling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten