Afgelopen donderdagavond werd in de raad de motie over het kinderpardon behandeld. Schijnbaar een zeer sympathiek voorstel om de landelijke regering aan te sporen landelijke wetgeving (De Wortelingswet) zo spoedig mogelijk in te voeren. Pardon?!?
Gaan wij nu als lokale overheid de landelijke overheid ergens toe dwingen? Daar zit toch een Tweede Kamer, met gekozen leden? Die moeten toch landelijke voorstellen op hun meritis beoordelen?
En als wij dat blijkbaar als lokale overheid gaan doen, moeten wij dan ook niet de regering gaan aanspreken over bijvoorbeeld de Wet Werken naar Vermogen? En de WMO? Om er maar een paar te noemen. Nee, dat doen wij ook niet. Maar aangezien het nu om kinderen gaat, is het verhaal ineens heel anders blijkbaar.
En let wel: Er worden GEEN minderjarige alleenstaande kinderen het land uitgezet. Als ze wel worden uitgezet dan is dat omdat zij samen met hun ouders uitgezet worden. Alleenstaande minderjarige kinderen kunnen gewoon in Nederland blijven totdat zij 18 zijn geworden. En dan is er ook nog trouwens onze onafhankelijke rechtspraak.
Nee, de hele motie en dito retoriek was pure symboolpolitiek. Kijk eens dat wij een hart hebben en de tegenstemmers geen. Pardon, wat een flauwekul zeg!
